Postoje narodi koji imaju kolektivnu svest u dobru i postoje narodi koji imaju kolektivnu svest u zlu.
Srbi su narod čija je kolektivna svest u sebičnosti jedinki srpskog roda. Narod koji nema kolektivnu svest ni u dobru ni u zlu jesu još samo severno-američki Afrikanci.
Za severno-američke Afrikance možemo to razumeti, jer su ih Portugalci i Jevreji otimali iz plemêna širom Afrike; i prodavali kolonijalistima na severno-američkom kontinentu, latinskoj Americi, Brazilu i Argentini.
Ali Srbi ne mogu tražiti utehu u tome da su rasejani po Balkanu; nakon naseljavanja Turaka Osmanlija. Jer se kolektivna svest ne menja za sto godina, a kamoli za ono kratko vreme posle Stefana Nemanje, nakon kog su prvi nestabilni Srbi konvertirali u Islam. Šta to znači?
Ako Srbi misle da su ujedinjeni u Pravoslavlju – varaju se. Jer da su u tome ujedinjeni bili bi na toj osnovi, tj. u kolektivnoj svesti pravoslavnog naroda, jedinstveni i nesebični. Odnosno, ne bi tako lako napuštali pravoslavlje. Ne samo u doba vladavine Turaka, nego uvek i pre i posle. Pravoslavlje nije današnjim Srbima kolektivna vezivna snaga. To znači da Srbi nemaju kolektivnu svest još od davnina. Dokaze sebičnosti Srba, pojedinačno ispoljene, imate na vrlo važnim momentima življenja, a u vašoj pisanoj istoriji zabeležene; od cara Dušana, pa do odnosa Kara-Djordja Petrovića i Miloša Obrenovića.
A šta rade današnji Srbi?
Pitaj se koji vam je državni vodja, u zadnjih sedamdeset godina, bio čisti Srbin.
Pitaj se u kom narodu pripadnici tog naroda prodaju drogu svojoj deci, kako to danas rade sebični Srbi svojoj.
Pitaj se koje filozofe (mada Srbija pre tebe nije nijednog ni imala) i koje velike naučnike je koja srpska državna uprava podržala; pre nego što su postali priznati izvan Srbije.
Pitaj se šta slavi i oko čega srpsko takozvano sveštenstvo okuplja srpski narod. Rekli smo za Boga ovo:
„Večno egzistirajuća inteligencija, večno sebe svesna, tvorac života, vrhovni zakonodavac, koji odredjuje Skup svih mogućnosti (u kom caruje slobodna volja svih ispoljenja Njega) i koji odredjuje Skup nemogućnosti (da bi Skup svih mogućnosti imao smisla).“
° Znači da ona moja teorija o čoveku kojim se Apsolutno osvešćuje ne valja?
* Da. Ne valja. Jer se čovek osvešćuje sebi, a ne Bogu; kao da je Bog ikad sebe nesvestan?
Bog je obavio svoj posao onda kad je u sebi, a On je Svemir, tj. i materija i zakoni, ubacio prvu živu ćeliju. Boga ne smeju svojatati nikoji Hrišćani, nikoji Muslimani, nikoji Taoisti, Buddhisti, ... i koji ga već kako svojataju. Jer kao što Bogu svi pripadaju, tako i On pripada svima koji ga priznaju.
Isus Hristos je sin Boga-Oca, kao što je i bilo koje ljudsko biće dete Njega.
Odnosno, Isus Hristos je sin kolektivne svesti Jevrejskog naroda; koji je trebao borca protiv rimskih kolonijalista. A na raspeće ga je poslao deo jevrejskih sebičnjaka, a ne ceo narod; koji je onakvog, kakav je Isus Hristos bio, sebi trebao i iz Konstelacije sebi „isposlovao“.
Ako Srbi ne mogu ni oko čega da se okupe, onda treba da se okupe oko milosrdja i nesebičnosti Isusove. Samo bi to moglo postati srpsko. A ne i Isus Hristos. Isus Hristos je sin Jevreja. Pa ako i dodje ponovo na Zemlju – doći će Jevrejima, a ne sebičnim Srbima; koji se lažu da umilostivljuju Boga i tudjeg Isusa Hrista gradjenjem crkâva i molitvama; pre kojih daju novce na zelenaške kamate, prodaju svojoj deci drogu, klanjaju se svojim korumpiranim političarima i izdajicama roda srpskog, za novce izdaju svoj narod strancima i vojno i ekonomski, melju svoje prijetalje i kumove u mašinama za industrijsku obradu mesa, ...
Pravoslavlje je koheziona sila ruskog naroda. A to znači da neka filozofija i ideje postaju deo kolektivne svesti, ako je narod vekovima stabilan u njima (konkretnoj filozofiji i ideologijima). Koliko se marksizam ukorenio medju Rusima – vidite i sami.
Srbima je današnje vizantijsko Hrišćanstvo na silu nametnuto: Do kraja 12-og veka imate Bogumile, kao filozofsko-religijsku silu na osnovama izvornog Isusovog učenja, pa onda dva, tri ... veka vizantijsko Hrišćanstvo, u borbi protiv rimskog, i već brzo zatim Islam na Balkanu.
Kad su Srbi mogli kolektivno da se srede?
Svaki plašljivi Srbin je stavljao na vagu;
„Da li da ostanem u ovoj veri ili da se priklonim onoj (jedne vojne sile) ili onoj (druge vojne sile, ili trećoj (vojne sile sa kolonijalističkim namerama), ...?“
Tako ispada da se ne sme odgovornost večno prebacivati na filozofski neobrazovano sveštenstvo, ni na filozofski diletantske političare, nego svaki Srbin treba da se okane sebičnjaštva i prikloni Isusovom milosrdju.
Da bi jednog dana postao element kolektivne svesti naroda dobrote.
Prijem 
